Een molenmonument

In de Noord Duitse stad Bad Zwischenahn, vlak bij Oldenburg, staat aan de Molenstraat, (Muhlestrasse) een opvallend opmerkelijke bouwwerk. Een monument. "Ziet er aardig uit", denk je als je het geheel voor het eerst ziet. "Waaraan herinnert dit gebouw.
"Tot je dan het verhaal dat bij het monument hoort, hoort. Dat bekruipt je iets van ongeloof en van machteloze woede. Dan ga je toch echt twijfelen aan het gezonde verstand en het historisch besef van sommige bestuurders.
Het monument herinnert aan de molen die hier stond. En aan de tijd dat in deze stad elf windmolens stonden. 
Dit monument is opgetrokken uit het materiaal van één van die molens. Niet dat die molen niet meer te redden was. Restauratie was best wel een optie. Maar er werd anders beslist. De bouw van het monument is uiteindelijk duurder geworden dan de hele restauratie van de betreffende windmolen zou hebben gekost. 
"Weg geld en weg onvervangbaar cultureel, maatschappelijk en industrieel erfgoed", denk ik dan. 
En over 50 jaar weet ook niemand meer wat de bedoeling van dit monument ooit was en verschijnt de sloper wederom ten tonele. Gaat deze stad dan weer een monument optrekken uit de resten van en als herinnering aan gesloopte monumenten?

Dan gaan we in Weert gelukkig zorgvuldiger met onze molengeschiedenis om. Als we dit Duitse voorbeeld zouden volgen, dan was de Boonesmolen binnenkort ook verdwenen.

Wie wat bewaart....

Op een molen kun je altijd alles gebruiken. Dat stukje hout om een spietje van te maken, die roestige lange spijker, dat ene schroefje. Het is dan ook begrijpelijk dat molenaars echte verzamelaars zijn. Altijd met in hun achterhoofd: “Laten we maar even bewaren, weggooien kunnen we het altijd nog.”

Ook op molen de Nijverheid in Stramproy waar molenaar Jac Nijs en vrijwillig molenaar Geert Hannen draaien en malen en waar inmiddels tientallen aankomend vrijwillige molenaars hun eerste kennismaking met een molen gemaakt hebben, geldt de stelregel van Wie wat bewaart, heeft wat. En er valt altijd ook wel wat te repareren of te verbeteren. Dus geklust wordt er ook altijd.

Dat leverde deze zomer, op de warmste dag van de hele zomer, wel opmerkelijk tafereel op.  Vrijwillig molenaar in opleiding, bestuurslid van Molenstichting Weerterland en actief en enthousiast klusser Jan Croonen was samen met molenaar Jac Nijs op zoek naar dat ene schroefje. Een schroefje met een kruiskop  dat niet te lang maar wel weer voldoende dik moest zijn. 

Naar de winkel gaan om één enkel schroefje van de juiste afmetingen aan te schaffen was geen optie. En Jac wist zeker dat hij ergens in het een of andere doosje of kistje nog ergens zo'n schroef had liggen. Dus werd een kist met honderden schroefjes, boutjes, spijkertjes. langere nagels, kromme spijkers en nog veel meer ander oud en vaak al roestig materiaal omgekieperd en op een papieren meelzak uitgespreid. Op zoek naar dat ene zelftappende schroefje. 

Na het nodige snuffelwerk werd het nog gevonden ook.

Wie wat bewaart…. juist… die heeft wat.  En grijpt dus nooit mis.

Overleg over kollergang

Het idee van Molenstichting Weerterland om de kollergang (de twee verticaal draaiende maalstenen) van de voormalige ros-oliemolen aan de Beekpoort te verplaatsen, wordt mogelijk door de gemeente opgepakt. Donderdag komen een aantal mensen samen om over dit plan te praten.

De twee maalstenen van de uit de 18e eeuw daterende ros-oliemolen van Kampers liggen nu nog in de tuin van museum De Tiendschuur. Hier moeten ze binnen enkele jaren mogelijk verdwijnen wanneer de gemeente Weert besluit tot de verkoop van het museumgebouw. Er zijn plannen in Weert om beide museumlocaties onder één dak samen te brengen met het archief in een Weerter erfgoedhuis.

Molenstichting Weerterland staat op het standpunt dat de oplevering van het bouwproject Poort van Limburg een uitstekende gelegenheid is om de kollergang nu naar zijn oorspronkelijke plek terug te brengen. 
Beide stenen kunnen een plaats krijgen in de rond het zalencentrum en kantoorgebouw nieuw in te richten openbare ruimte. Daarbij herinneren de stenen dan ook aan de molen die door paardenkracht werd aangedreven en die hier tot het midden van de jaren vijftig van de afgelopen eeuw heeft gestaan. Een projectgroep overlegt op korte termijn over dit plan.

Molen als theater

De Sint Annamolen van Keent was 10 augustus, op de allerlaatste echte schoolvakantiedag, voor één dag een theater. De molen was een van de zes speellocaties tijdens de Theater op Straat fietstocht georganiseerd door het Centrummanagement Weert.
Tijdens de 30 kilometer lange fietstocht door de mooie natuur in het Weerter buitengebied tussen Altweerterheide, Weert en Tungelroy kwamen de naar schatting 700 deelnemers op zes plaatsen aan de route bij een theatervoorstelling uit. Ook dus op de Sint Annamolen aan de Keenterstraat. Hier zorgde rasverteller Bart Reindersma met zijn verteltheater Bartsvertelcarrousel en zijn trikitixa (Baskische accordeon) voor een leuke, spontane en vooral verrassende voorstelling. Jong en oud konden de voorstelling uitermate waarderen.